Ulan-Ude: premiere en revisited

Hallo allemaal,

Hier weer een verslagje van ons, ditmaal uit Ulan-Ude. Afgelopen donderdag zijn wij met een overlevingspakket van Leonie de trein ingestapt. Dit was een belevenis op zich natuurlijk, vooral voor Toine die uberhaupt nog nooit in een nachttrein had gereisd, laat staan een Russische. Daarnaast was het ook een belevenis voor onze medereizigers. Stel je voor, reis je gewoon door je land, kom je Duitsers (??) tegen! En ze reizen nog wel derde klasse!

Derde klasse, dat wil zeggen dat je niet in een coupe zit, maar dat de hele wagon 'open' is. Waar in de eerste of tweede klasse de gang is, zijn in de derde klasse nog bedden in de lengte geplaatst. Iedereen loopt dus vrijelijk door je slaapkamer heen. Dan lever je natuurlijk wat privacy in, maar het heeft wel altijd mijn voorkeur gehad. When in Rome... De Russen vinden dat wel vreemd, en zeggen dat alleen buitenlanders de charme van derde klasse reizen inzien.

Behalve privacy moet je nog wel iets meer incasseren. Zo kregen wij om een uur of tien 's ochtends al wodka aangeboden. Vriendelijk hoor, maar alsjeblieft zeg! En dat aanbod bleef niet bij een keer. Hij heeft wel honderd keer gevraagd of we echt niet een klein beetje (tjoetj-tjoetj) meedronken. Ook was ik een mooi meisje (tuurlijk). Prima, maar dat weet ik op den duur ook echt wel. Dat hoeft niet dertig keer in een uur gezegd te worden. Op een gegeven moment gingen medepassagiers zich ermee bemoeien: laat die buitenlanders toch met rust, ga slapen! Zijn reismaat had het er ook maar zwaar mee. Zelf zwaar nuchter moest hij proberen Sergej in het gareel te houden. Lekker hoor.

Aan boord zijn we ook een aantal keer naar de restauratiewagen gegaan. Lekker romantisch dineren met het Siberische landschap als voortglijdende achtergrond en een prachtige zonsondergang als dessert. Bij terugkomst bleken onze Russische vrienden te zijn vertrokken. Gelukkig was er nog een ander blik opengetrokken zodat we er nog niet vanaf waren... Later liep de wagon bijna leeg om weer opgevuld te worden met 23 (!) Chinezen. Zeer vriendelijk, echt waar, maar als ze allemaal tegelijk gaan eten of kauwgom kauwen, ben je echt blij als je op je plek van bestemming bent aangekomen!

Ulan-Ude ontving ons met een heerlijk temperatuurtje en een stralende zon. Ik heb Anatoly gebeld, maar die nam niet op. Toen de tram gepakt naar het Jeugdtheater, waar ik mijn vrijwilligerswerk heb gedaan. Daar aangekomen werd open gedaan door Sonja, die ik wel van gezicht kende, maar heel slecht, en van haar kant kwam uberhaupt geen herkenning. Anatoly was er niet (die is tegenwoordig veel vaker in het Staatstheater, waar hij ook werkt). We mochten wel even gebruik maken van het toilet.

Binnengekomen kwam Andrej naar me toe. Hij woont zowat in het theater en ik zag hem vroeger iedere dag. Dat was nog eens een leuk weerzien! Schijnbaar had hij niet van Anatoly meegekregen dat we zouden komen, dus de verrassing was compleet. Ook Aleksej (Aljosja of Ljosja) was er, dus een groot feest.

Toen Anatoly kwam begon het georganiseer. Ljosja had het plan opgevat om ons in het Staatstheater te laten logeren. Daar woont hij zelf en nog een paar andere acteurs. Het betreft een soort appartementencomplex dat vast zit aan het theater, waar artiesten en regisseurs kunnen wonen. En hun vrienden, zo blijkt :-) Hoe vaak kun je nou zeggen dat je in een theater overnacht?

Daar aangekomen hebben we lekker gedoucht en daarna zijn we de stad ingelopen. Het was al later in de middag, dus een druk programma hadden we niet meer. Tijd voor een biertje op het terras was er natuurlijk wel, hihi! Daarna lekker gegeten, wederom in de zon.

Op maandag wilden we graag naar de Tibetaanse tempel. Die is spik splinter nieuw (net als wel meer dingen, er is echt wel een en ander veranderd in drie jaar tijd!) en met een marsjroetka (minibusje) te bereiken. Helaas was het weer van zondag vertrokken. Ondanks mijn belofte aan Toine dat het in Ulan-Ude nooit waait en de zon er altijd schijnt, waren we onder een dik wolkendek beland en waaiden we zowat van de heuvel af waar de tempel op staat.

Het complex was niet heel groot dus we hadden het vrij snel gezien. Toen maar gauw opgewarmd in het naastgelegen cafe en daarna op weg naar onze volgende bestemming: het etnografische museum. Dit is een openluchtmuseum met verschillende woningen uit de regio en een mooi exemplaar van een Russisch orthodoxe kerk. Helaas, bij aankomst bleek dat maandag en dinsdag het weekend van het museum is. Er werd niet gewerkt (wat doet die mevrouw achter de kassa dan, die ons verteld dat het museum gesloten is?). Alleen het dierenparkje is open. Daar doen we het niet voor, we komen wellicht nog eens terug. Het dierenparkje is het treurigste wat ik ooit gezien heb, met een tijger en een beer in veel te kleine kooitjes. Nee dank u.

Wederom de warmte van een cafeetje opgezocht en daar heb ik Toine aan de Boerjatische keuken geintroduceerd. We hebben daar boeza gegeten, zeg maar de Boerjatische variant van Chinese dumplings. Kennelijk vielen ze wel in de smaak, want vandaag heeft hij ze weer op!

Vervolgens zijn we maar naar huis gegaan. Wel met een omweg, want het busje terug stopte vlak bij een van mijn vroegere adressen. Dat even laten zien, beetje rondgelopen en hup weer een busje in. Veeeeeel te koud! Voor het eten zijn we de deur niet meer uitgeweest, want toen we daar aan toe waren was het als een dolle aan het sneeuwen. Wat? Ja, sneeuwen. In mei. Dus. Zo zie je maar, in Siberie lopen ze altijd wat achter. Het nieuws dat de lente allang is begonnen is hier nog niet doorgedrongen. Gelukkig kon Toine zich er de volgende dag wel vrolijk over maken, want hij kon in mei nog lekker een sneeuwbal naar me gooien. Kijk, elk nadeel heeft zijn voordeel!

De sneeuw verdween op dinsdag vrij snel, want de zon had de weg naar Ulan-Ude weer teruggevonden. We hebben op ons gemak ontbeten en toen met Maria, een oude vriendin van mij, afgesproken. In een soort kantine hebben we gezellig gekletst en koffie gedronken. Daarna heeft ze ons de weg naar het nieuwe busstation gewezen en hebben wij haar bij haar werk afgezet. Het kantoorgebouw waar ze werkt heeft twee standbeelden voor de deur staan, namelijk twee ruiters. De gezichten van die ruiters zijn Maria's hoogste baas (die van het hoofdkantoor in Moskou) en haar baas in Ulan-Ude. Hoezo megalomaan?

We hebben toen via een plezierig omweg het natuurmuseum opgezocht. Heerlijk hoor, zo'n zolder vol opgezette dieren. Daarna hadden we nog het historisch museum kunnen doen, maar dat vonden we zonde van het mooie weer. Dus een ijsje gepakt en wederom een biertje op een terras en ons uitje afgesloten met een etentje in de Ierse pub.

Bij thuiskomst kregen we bezoek: Nastja, ook een oude bekende van het Jeugdtheater en Lala (nieuw) kwamen gezellig op de thee bij Ljosja en ons. We hebben lekker op z'n Russisch thee gedronken, dus met veel lekkers erbij en veel nieuwsgierige vragen over Nederland.

Nu zijn we net teruggekomen van de Boerjatische tempel in Ivolginsk. Dat is een uur met het openbaar vervoer uit de stad. We zijn daarheen gegaan met de twee huidige vrijwilligers van het weeshuis waar ook Leonie vrijwilliger was, namelijk Sasha (een Duitser) en Matteo (een Italiaan). Ook Nara, een oude bekende hier uit de stad, ging mee. Gelukkig maar, want zij kon wat tekst en uitleg geven.

Het is een complex van tempels en woningen van de monniken. Van binnen zijn de meeste tempels echt prachtig, maar van buiten slaat de kitscherigheid je om de oren met geschilderde bakstenen op witgestucte muren en verbleekte, gipsen standbeelden van tijgers. Daar op het complex hebben we ook gegeten (boeza dus weer!) en nu zitten we dus weer in de stad, achter een computer van de bibliotheek. Ook in dit opzicht is Ulan-Ude veranderd. We mochten hier zomaar naar binnen lopen (weliswaar door een metaaldetector, maar toch), zonder ons paspoort te hoeven laten zien, zonder stempels te laten zetten en zonder onze tas te hoeven inleveren. Moet niet gekker worden met zo'n openbare bibliotheek hoor :-)

Morgen is het plan om naar het Baikalmeer te gaan. Onze telefoons zullen dan tot zondag zo min mogelijk aan staan, dus geen paniek als we van de radar verdwijnen. We gaan lekker back to basic in een tentje, en als dat toch te ambitieus blijkt, in een houten huisje. Zwemmen in het meer zal er niet in zitten neem ik aan. Maar met een e-reader, wat spelletjes en elkaar zullen wij de tijd wel doorkomen.

Nog wat huishoudelijke dingen: het blijkt dat de mailinglist niet werkt naar behoren. Als je dit leest, heb je ons toch gevonden, dus ga zo door! Verwacht dus niet per se bij het volgende verhaal een signaaltje per email als je wel op de mailinglist staat. Met de foto's lopen we ook steeds in de problemen. Kabeltjes niet bij ons, kapotte aansluitingen en dat soort dingen. Ik beloof niet wanneer, maar ik beloof wel dat ze komen! En anders moet je maar ouderwets op bezoek komen om ze te bekijken :-)

Voor nu, tabee en tot de volgende keer!