Geen brug te ver

Hallo allemaal,

We zitten weer in ons internetcafe, dit keer lichtelijk gefrustreerd omdat het uploaden van de foto's niet helemaal gaat zoals we willen. Maar goed, de aanhouder wint en first things first:

Es, je hebt deels gelijk. In 2009-2010 zat Celine inderdaad in Rusland, maar dat was Ulan-Ude. Zeven jaar geleden zat ze hier in Vladivostok.

Simon: wil je aan Harrie Meeren doorgeven dat ons blog online is? Ik heb geprobeerd hem te mailen, maar helaas onsuccesvol.

Leo: smetana is geen gerecht. Het is zoiets als zure room. En ja, beide bruggen zijn hoog, iconisch en bepalend voor de skyline van Vladivostok.

Riki: elke dag is nieuw voor mij en ik zie steeds nieuwe dingen waaraan ik me aan de ene kant verbaas en aan de anderew kant verwonder. Maar als we terug zijn kan ik je het hele verhaal vertellen. Dit is slechts een deel van ons verhaal.

Maandagavond zijn we naar een Oezbeeks restaurant geweest. Leonie was er ook weer bij. Een mooi restaurant waarbij geprobeerd is de sfeer van het oosten na te bootsen. Diverse nissen konden middels sluiers worden afgeschermd van de overige bezoekers. Het eten was apart maar wel erg lekker en ook hier was het dessert erg zoet.

Dinsdag was het weerbericht wat minder dus een prima dag om een paar musea te bezoeken, maar helaas waren beide kunstmusea gesloten. Er blijkt een museum nacht te zijn komede zaterdag en nu zijn ze hun collectie aan het veranderen. Erg jammer maar er is genoeg te zien in deze grote stad. In de haven ligt een onderzeeboot (S56) welke in de tweede wereldoorlog had gediend en waarvan wordt gezegd dat hij, of is het een zij, zeker 10 vijandige boten heeft doen zinken. Een tour door deze boot was interressant om te zien waarbij het eerste gedeelte een uitleg was van wie er allemaal op deze boot had gevaren. Het tweede deel was nog leuker omdat hier de originele inrichting was behouden zodat je door nauwe openingen moet kruipen om in een andere ruimte te komen. Bij de uitgang de gebruikelijk souveniers waarbij we bij toeval een belletje zagen dat we voor een kennis van ons mam zouden meebrengen.

Na deze boot hebben we de heuvel verder getrotseerd om te kijken of we het hoogste punt van deze stad konden bereiken. Celine wist nog dat er een trein op een deel van deze heuvel zou rijden onder een hoek van 30 graden. In Duitsland zou dit een tandradbaan heten. Die trein was er ook maar toen we die ontdekt hadden waren we al veel hoger en hebben we de trein maar gebruikt om weer naar beneden te komen. Op deze hoogte hadden we een prima zicht van de brug die zo aanwezig is in de haven. Het lijkt alsof die later er zo bij is getekend. De haven is vrij vol met veelal roestige schepen en daar dan prominent ertussen een vrij witte steriele brug. Een erg groot contrast. Dat maakt het gebouw niet minder imposant.

Deze avond zouden we bij een Koreaans restaurant gaan eten want Ed had aangegeven dat we dat zeker moesten proberen en nu zo dicht bij Korea was het zeker de moeite waard. Helaas is dat die avond ons niet gelukt want we konden het restaurant niet vinden. Er zou er een bij het water moeten zitten maar bij navraag hebben we dit niet kunnen vinden, dus dan maar een pizza. Omdat het weer nog steeds erg vriendelijk was hebben we langs de kant van het water gezeten en hebben we de zonsondergang gezien. De dag was erg intensief door het klimmen en dalen dus hierna hebben we het hostel maar weer opgezocht.

Woensdag, omdat we toch iets cultureels willen doen hebben we het stadsmuseum maar opgezocht en daar kregen we van een engelstalige gids uitleg van een deel van de geschiedenis van deze streek. Van de tijd dat er nog verschillende stammen vochten om het land tot de tijd dat Vladivostok
bouwde aan zijn stad. Tegen de middag even naar het Rockcafe voor een hapje en een drankje en daarna afspreken met Leonie voor een bezoek aan de campus. Ofwel de FAR EAST FEDERAL UNIVERSITY.

Middels de bus, speciaal voor de campus, en via de beide bruggen komen we dan op “het eiland” waar in een halve maan de campus aan het water is opgetrokken. Leonie heeft voor ons pasjes gezorgd zodat we op de campus kunnen komen. Na de koffie hebben we van haar uitleg gekregen wat zij hier in 5 maanden allemaal gedaan heeft. Het hoofdgebouw is aan de voorzijde geheel opgetrokken uit glas. Verder zijn de bibliotheek en de aula grote vertrekken waar van alles gebeurt.
Via dit hoofdgebouw kan men via diverse paden naar de waterkant lopen. Hier is de brug tussen eiland en wal in al haar schoonheid te zien voor een stad die toch de nodige smog veroorzaakt. Dat was als een grijze deken te zien.

Die avond hebben we wel een Koreaans restaurant gevonden en hebben we daar heerlijk gegeten. Dus Ed: kimchi is inderdaad erg heet!!!!! Daarna zijn we ook nog bij Hans geweest. Een typisch Duits gebouw waarbij we een pilsje hebben gedronken.

Vandaag, donderdag, moeten we ons weer opmaken voor het volgende deel van onze reis: de Transsiberische Expres, een driedaagse reis naar onze volgende bestemming: Ulan-Ude!