Hitte, regen en ander leed
Door: Celine
Blijf op de hoogte en volg Toine van Oudheusden
31 Mei 2015 | Verenigde Staten, Bryce Canyon
Zondag 30 mei 2015
Hier dan ook een stukje van mij en mijn beleving. Om met het begin te beginnen: hier heb ik 44 jaar op gewacht, om het allemaal terug te zien, maar ook op plaatsen te komen die ik niet gezien heb toen ik met mijn gezin hier woonde. Dus om te beginnen, om het huis terug te zien, was emotioneel. Zie mezelf weer lopen om de kids naar de bus te brengen om naar school te gaan, en ze later weer op te halen. Maar ook zie ik het gelukkig gezin wat wij toen waren. Dit had ik nodig om het allemaal te verwerken wat er later in mijn leven allemaal is gebeurd. Ik ben onze Toine en Celine heel dankbaar dat ik mee mocht en geniet van elk uur van de dag. Wat een prachtig land en wat een vrijheid, dat ik me nu afvraag waarom ik ooit zo ziek ben geweest van de heimwee. Want dan is Nederland heel bekrompen voorbij hier.
Er wordt hier goed voor mij gezorgd door onze Toine en Celine. Het ging allemaal goed met mij, kon alles allemaal redelijk goed meedoen, tot een paar dagen geleden. Wij gingen zwemmen en toen heb ik met mijn linkervoet de zijkant van het zwembad geraakt en me behoorlijk pijn gedaan. Nu zit ik al dagen met een dikke enkel die behoorlijk vervelend is. Ik kan helaas niet meer ver lopen, dus zijn de jongelui alleen op pad voor een tocht van plusminus 3 uur. Ik zit lekker op mijn gemak bij de camper in de zon te lezen en hoop dat ik over een paar dagen weer actief mee kan doen. Mocht dat niet zo zijn, dan nog kan deze vakantie niet stuk. Ook hier zit ik te genieten. De hertjes komen bijna uit je hand eten, zo leuk!
En nu neem ik het stokje weer over (C.).
In Visalia hebben wij prima overnacht en de dag erop zijn we vertrokken naar Barstow, ergens halverwege op de route naar Las Vegas. We hadden inmiddels het heiïge en bewolkte weer van Californië achter ons gelaten en gingen hard op weg naar Nevada. De woestijn in, dus uit met dat herfstweer, hup de zomer in!
Volgens Henk moest op deze route ergens in de middle of nowhere een leuke diner zijn. Dus wij op de uitkijk. Toen de Tomtom aangaf dat we onze camping naderden, zagen we borden voor ‘Peggy Sue’s diner’, in de vijftiger jarenstijl. En ja hoor, dat was de bewuste diner, met de beelden van de Blues Brothers en de ingang in de vorm van een jukebox. Uiteraard hebben we daar die avond gegeten, want aandezelfde kruising zat onze camping. Te voet goed te doen dus.
De camping diende voor ons echt als overbrugging naar Vegas, maar we hebben ons er wel prima vermaakt. Het was wel een gek gezicht; wij hadden een plek aan de rand van de camping, waardoor wij uitzicht hadden op de woestijn. Typische plek voor een camping… Het enig vermaak dat men in die omgeving kent is het voormalige zilvermijnstadje Calico. Het is door Walter Knott (die van Knott’s Berry Farm) opgeknapt en wordt nu uitgebaat als ‘ghost town’. Grappig om eens doorheen te lopen. Omdat wij daar in Memorial Day Weekend waren, werden we getrakteerd op een toneelstukje met triggerhappy cowboys en ja hoor, een ‘dead body in the street’.
Na dit vermaak was het weer tijd om ons te begeven naar Las Vegas. Onderweg geen woestijnweer, maar donkere wolken en af en toe een bui! We verbleven in de RV Park van Sam’s Town. Daar hebben we heerlijk in het zwembad gelegen, waarna we wel gauw besloten dat het fris was in het water. Klagen over kou, terwijl het 37 graden is…. Ook de hele nacht bleef het heet. Hoera voor airco’s in campers! ’s Avonds heb ik mijn eerste stappen in een casino gezet. Ik moet zeggen, ik schrok een beetje van de onnozelheid van zo’n fruitautomaat en de dode blikken van de mensen die ze bespelen. Hoe raakt iemand nou verslaaft aan zoiets sufs?
Onze RV Park was een eindje uit het centrum en van de Strip, maar Sam heeft meer casino’s/hotels en heeft gratis shuttles voor zijn gasten. Zodoende konden we dus probleemloos naar de Strip, op onze tweede dag in Las Vegas. Omdat je alles eens geprobeerd moet hebben, zijn Toine en ik ieder met 20 dollar uit ons dak gegaan. En ja hoor, zelfs ik kreeg de smaak te pakken. Zo’n verslaving komt gemakkelijk aanzetten als je even de illusie hebt dat je dat gokken ‘doorhebt’. Wij lieten het bij ons verlies (uiteindelijk 30 dollar in totaal). Verder hebben wij ons natuurlijk vergaapt aan de pracht en praal (of: toeters, bellen, kermis, kitsch en wansmaak) van Las Vegas Boulevard. Verplichte nummers: Bellagio (poenerig en een kitscherig nepaquarium, maar verder wel mooi), Ceasar’s Palace (namaakklassiek op zijn slechtst!) en natuurlijk een show. ’s Avonds hebben wij ‘Vegas the show’ gezien, een soort revue waarin Vegas door de jaren heen wordt ‘verteld’ door artiesten (impersonators) uit elk decennium sinds de jaren veertig. Ik vond het erg leuk, want hoe fout het ook klinkt om impersonators te gaan bekijken en beluisteren, dit zijn wel professionals die op Broadway goed mee zouden kunnen doen. Uitstekende zang!
Ook Downtown Las Vegas stond op de planning, dus daar zijn we een dag later geweest. De ‘Fremont Experience’, een overkapt stuk van Fremont street, heeft veel echt oudewetse hotels uit de begindagen van Vegas. Het is voetgangers gebied. Daarom, en door het vele neon, doet het echt heel anders aan dan de strip. Ik weet niet of er een verband is, maar hier liepen ook veel minder vrouwen rond in te kleine kledingstukken, iets wat kennelijk heel hip is op de Strip.
Op onze laatste avond in Vegas werden wij van alle kanten (nou ja, twee dan) overladen met boodschappen van mensen die op het eind van hun vakantie nog wat overhadden. Best leuk, zo komen wij voorlopig geen aardappelen of brandhout tekort. En waarom dat Duitse stel zo’n grote pot zout had gekocht is mij een raadsel!
We hadden gedacht dat we na de vuiligheid van Vegas wel wat afkoeling van Lake Mead konden gebruiken, dus dat werd de volgende bestemming. Dat viel een beetje tegen. Het water is de afgelopen jaren enorm gezakt, wel 140 voet. Moet je je voorstellen hoeveel water dat wel niet is! Maar ja, zoals een campingmedewerker zei, ‘the stars in LA have green lawns…’ Erg triest natuurlijk. Om het meer zie je een harde grens van witte rotsen naar donkerder. Tot die grens kwam ooit het water. Het wordt de ‘bathtub ring’ genoemd. Nadeel voor ons: in plaats van een paar stappen was het ‘strand’ een half uur lopen in de hitte. Het strand is ook niet echt strand, maar grond dat eruitziet alsof, nou ja, het onder water heeft gestaan. Vol scherpe stenen en viezige aarde in plaats van zand. Het water daarentegen was heerlijk, Toine en ik hebben lekker gebadderd.
In tegenovergestelde richting dan die we op moesten de dag erop, ligt Hoover Dam. Op slechts een mijl of 8, dus om dat nou over te slaan... Het was behoorlijk indrukwekkend. Ook hier een flinke bathtub ring, dat wel. De dam vormt eenstuk van de grens tussen Nevada en Arizona, waar wij dus ook even binnengestapt zijn, om later die middag in Utah uit te komen. Drie staten in één dag, wie doet het ons na?
De bestemming in Utah was Zion national park. Aangezien dit het drukstbezochte park van Utah is konden wij hier geen campingplaats meer reserveren. Niet alles is dan vol, maar de rest is ‘wie het eerst komt…’. Wij besloten in de buurt een camping uit te zoeken, om de dag erop alsnog vrij vroeg naar het park te gaan en zo een campingplaats te bemachtigen. Zo kwamen wij uit op een camping in een plaatsje met de zorgwekkende naam Huricane. Gelukkig is ons een orkaan bespaard gebleven, maar wat een geweldig uitzicht op de rode bergen van Utah.
De dag erop dus op tijd naar Zion, want volgens de reisgids zijn om 12 uur ’s middags alle campingplaatsen bezet. Há, de optimisten! Wij kwamen aan bij het park om een uur of 11, waar ze ons vertelden dat je voor een plaatsje toch echt om acht uur moet binnenwaaien, anders heb je mooi pech! Wij dus ook. Geeft niet, we hebben een camping gereserveerd buiten het park aan de oostkant, camper geparkeerd en met de gratis shuttle het park verkend. Gelukkig kun je vanuit de bus al heel wat moois zien, want bij Zion Lodge hebben we Riki helaas moeten achterlaten, omdat een beetje wandeling er eigenlijk niet inzit deze dagen. Toine en ik zijn zodoende met zijn tweeën de ‘Emerald Pools trail’ gaan doen, die leidt naar, je raad het al, groene vijvers. Ze zijn groen vanwege de algen die er leven. Verder loopt er ook een klein, maar luidruchtig kikkersoortje rond, dat een geluid maakt dat klinkt als een blatend schaap… Zion staat bekend om de enorme (rode!) rotsen, zoals de drie patriarchen, vernoemd naar Jacob, Isaak en Abraham. Het rood is vrij donker en bruinachtig, en in het park ziet ook het asfalt bruin! Ook zijn er enorme, gladde rechtopstaande muren, door de Indianen straight up land genoemd.
Omdat we dus niet in het park konden verblijven zijn we naar de oostzijde gereden. Hiervoor hadden we een permit van 15 dollar nodig. Onderweg kom je namelijk door een tunnel die te smal is voor campers om met tweerichtingsverkeer in te rijden. Speciaal voor ons hebben ze dus de andere zijde moeten laten stoppen, zodat wij in het midden van de tunnel konden rijden. Het is een flinke tunnel van 1,1 mijl, en als je aan de andere kant komt is het landschap compleet veranderd. Het is nog steeds rood en rotsachtig, maar in plaats van enorme massieve, hoge rotsen, zie je nu kleinere, uit laagjes opgebouwde rotsen. Wederom prachtig.
Ook voor de campings in Bryce Canyon national park geld, first come first serve. Dus wekker gezet en om kwart over acht reden wij dit prachtige park binnen. Nu hadden we wel een plekje kunnen bemachtigen en hier zitten we dan. We blijven twee nachten, want vandaag hebben Toine en ik weer een prachtige wandeling gemaakt en morgen gaan we met de shuttle en eventueel later nog de camper de mooie uitkijkplekken langs, zodat ook Riki kan meegenieten. Op moment van dit schrijven is ze even met Toine naar de rand van de canyon. Dat is vlakbij en je wordt meteen getrakteerd op een prachtig uitzicht over de canyon.
Bryce Canyon is eigenlijk geen canyon maar heeft meer de vorm van een amfitheater. Erosie heeft hier een prachtig schouwspel van rechtopstaande muren (wall street zul je makkelijk in de foto’s kunnen herkennen), hoodoos (fallusachtige pilaren), ramen, bruggen en bogen gemaakt. Zowel bovenaan de rand als op de vloer van het amfitheater voel je je maar heel klein! Hoe dit zo heeft kunnen ontstaan, het is bijna ongelofelijk. Ook hier is het allemaal rood, zij het minder diep en het neigt meer naar roze. Voor onze wandeling hadden we perfect weer. In Zion hebben ze vandaag ‘three digit temperatures’, ofwel rond 40 graden Celsius (!). Hier is het een stuk koeler en tijdens onze wandeling was het heerlijk zonnig.
Het is hier ook een stuk groener dan in Zion. Bijzonder, want het is toch echt voornamelijk steen. De dappere limber pine groeit hier gewoon bovenop de hoodoos, als zaadjes door vogels achtergelaten worden. Daar staan ze dan heel fier, maar helaas gaat de erosie wel gewoon door. Hun wortels komen dan bloot te liggen, een heel vreemd gezicht.
We zitten inmiddels over de helft van onze tijd in de States, maar er is nog een hoop te zien in het verschiet. Hopelijk zijn de klachten van Riki gauw weer voorbij, zodat ze weer volop kan meegenieten. Vanavond zitten we in ieder geval goed, met een vuurtje erbij en een boekje kun je in zo’n park niet missen. Daarbij komt dat Bryce één van de donkerste plekken op aarde is met zeer heldere droge luchten (zit ik nu onder de luifel die tikt van de regendruppeltjes te schrijven, zucht), dus ons staat een spectaculaire sterrenhemel te wachten vanavond - en anders morgen wel!
Kortom, er is leed, maar het is te overzien :-)
-
06 Juni 2015 - 21:00
Meeren Harry:
Weer genoten van het leuk en prettig te lezen verslag van jullie belevenissen in de States. Alsof je naar een film zit te kijken. Inderdaad zoals jullie aangeven "nog een kleine helft" te gaan. Lekker door gaan met genieten.
(..) Is de moeder van Toine weer redelijk mobiel??
Welnu.... tot jullie volgende verslag.
Groeten uit Beek. -
07 Juni 2015 - 00:26
Leo Te Braake:
Zo, na de vakantie weer WiFi thuis, dus tijd om jullie capriolen te lezen met foto's. Voel mee met Lonesome... :-)
De verbazing klinkt in jullie verhalen door, dat hoor ik wel vaker. Word eigenlijk ook wel een beetje nieuwsgierig, maar ik kan het nog wel handlen...
Enjoy!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley