Flowers in your hair

We hebben geen bloemen in ons haar maar wilden wel naar San Francisco om daar het nodige te zien. Buiten dat, Celine heeft een vriendin hier wonen die ze kent van haar tijd in Rusland en daar hebben we ook mee afgesproken. Buiten de camping was een bushalte en voor 5 dollar werden we met drieën naar de BART gebracht. De BART is de afkorting van Bay Area Rapid Transit, een soort van metro die je overal heenbrengt.

Toen we bij de bushalte stonden waren daar al mensen aan het wachten en wat denk je…..Nederlanders. Niet zomaar Nederlanders maar zelfs een collega van mij van de politie Hollands Midden. Nou ja hoe kun je het treffen. Direct was het onderwerp van gesprek ook de politie en de CAO besprekingen die nog niet rond zijn. Tja wat een toeval. Ook zij waren met een RV (Recreational Vehicle) op dezelfde camping als wij en ook zij gingen naar de stad. Alleen hun reis zou naar het noorden gaan terwijl wij weer zuidelijk zouden afzakken. Ze hadden een dochter bij van bijna 3 en dan is zo’n reis een hele belevenis. Bij de BART aangekomen moest je via een automaat een kaartje kopen dus hup de creditkaart uit de zak en kaartjes printen. Het is hier de gewoonte om alles via een creditkaart te doen, of cash. Maar het meeste wordt betaald met plastic. Voor ons was dat normaal tarief maar voor ons mam een 65+ tarief die we uiteindelijk niet op de automaat konden vinden. Dan maar een gewoon kaartje, zo duur was het ook weer niet. De metro was snel en binnen de kortste keren waren we op het station welke het dichtst bij “Fishermans Wharf” gelegen was.

Een maal buiten de metro kwamen we boven midden in de stad en werden we verwelkomd door de scherpe bel van de Cable Cars. Kleine metro karretjes die middels een kabel in de grond worden voortgetrokken. Maar eerst een lekker bakkie koffie en Starbucks was in de buurt. Hier viel het ons op dat op elke tafel een metalen plaatje was bevestigd waar je je telefoon mee op kon laden. Gewoon door een cirkeltje in te pluggen en die dan weer boven het plaatje op de telefoon te leggen. Bijna op elke tafel was een bordje waar je een passend rondje uit kon kiezen. Er waren witte, groene en zwarte rondjes. Het is maar net welke in je telefoon paste. Mooi systeem hoor.

Na de koffie liepen we langs de kade naar Fischermans Wharf. Dit is een verzameling pieren die omgebouwd zijn tot toeristische trekpleisters. Hier is alles te krijgen tot aan een draaimolen en minitheater. Het hoofdthema in vele winkels was toch Alcatraz. Van t-shirts tot mokken en zelfs video’s met opnamen uit die tijd en interviews met bewakers van toen. Amerika’s meest beruchte gevangenen hebben hier gezeten. Het was een staatsgevangenis van 1932 tot 1964 waarna het werd gesloten. Op het einde van de pier was het eiland goed te zien. Ook was de “Golden Gate” te zien maar die lag nog drie mijl verder en dat vonden we te ver om nog te lopen. Net om het hoekje van de pier lag het vol met zeeleeuwen. SF had voor deze dieren speciaal houten drijvende vlonders gemaakt om de dieren een plek te geven om in de baai te rusten. SF beschermde zijn zeeleeuwen en op een gegeven moment telde deze populatie zelfs 1701 stuks.

Er was voldoende te zien en het weer was prima. Celine nam contact op met Leslie waar we konden afspreken met elkaar en het weerzien was erg leuk. We hebben daarna nog iets met elkaar gedronken en plannen gemaakt voor de dag erop als we een andere vriendin van Celine zouden ontmoeten. Leslie zou daar dan naartoe komen. Hierna hebben we afscheid genomen en konden we terug naar huis met de metro. Eenmaal op ons station bleek na 45 minuten wachten dat er geen bussen meer gingen naar het park waar wij naartoe moesten. Dan maar een taxichauffeur aanspreken die ons voor 20 dollar wel weg zou brengen. Het was zondag dus de bussen waren vroeg gestopt. De laatste naar ons park was om 19.17 uur vertrokken. Maar oké, de taxi kan het ook. Voor de ingang van de camping sprong de meter op 20. We waren weer thuis. Nog snel even douchen en ons klaar maken voor het vervolg van de reis de volgende dag.

Vroeg wakker en dan lekker een ontbijtje voordat we weer verder gaan. De omwas doen en de reis kon weer beginnen. De bestemming vandaag was Turlock waar een andere vriendin van Celine woont, Anna. Ze was op de hoogte dat we zouden komen en laat in de middag reden we de keurige woonwijk van Turlock binnen. Een woonwijk zoals ik die nog kende van vroeger. Keurige oprijlanen met recht geknipte gazonnetjes met hier en daar een basketbalnetje langs de rand van de straat. Anna was blij Celine weer te zien en we konden haar twee meisjes bewonderen die een paar maanden geleden waren geboren. De bedoeling was, dacht ik, om verder te rijden na het bezoek maar blijkbaar was het gewenst om een nacht te blijven. Bovendien was het na de boodschappen erg laat geworden om nog ergens anders te komen. We konden op de parkeerplaats van een Walmart gaan staan maar daar was Matt, de man van Anna, het niet mee eens en vond dat we voor zijn huis veiliger stonden. Dan maar een nacht doorbrengen op straat.

De volgende ochtend werd ons een prima ontbijt aangeboden en na het afscheid was de bedoeling om in Yosimite uit te komen. Daar hadden we een plaats gereserveerd. Het lukt ons om daar rond 16.00 aan te komen en we merkten al dat het komende weekend erg druk zou zijn want dan vieren de Amerikanen “Memorial Day”. Dat is een dag waarbij er stil gestaan wordt bij alle landgenoten die hebben gevochten en de oorlogen om de natie hun vrijheid te geven en te behouden. Een grote dag dus voor de mensen hier. Wij hadden gereserveerd en na het aanmelden bij de portier werden we naar onze plek gewezen. Een stukje asfalt schuin tussen de bomen waar een bank, een BBQ en een voedselbox stond. Die box is er voor bedoeld om je eten in te doen want we waren in Bear Country dus je eten was niet altijd veilig voor zwarte beren. Als je een RV had was het goed als je daar alles goed opborg en je RV gesloten hield. Bij aankomst hebben we ons direct geïnstalleerd en de stoute schoen aangetrokken voor onze eerste wandeling naar “Mirror Lake”. Een kleine wandeling van 3 mile die ons mam ook kan doen en ook gezien de tijd was een lange wandeling niet meer haalbaar. Na de wandeling de BBQ weer opgestookt en lekkere kipspiesjes gemaakt. Dat ging er wel in. Hierna was het prima slapen onder een felle sterrenhemel.

De dag erop hadden we afgesproken dat we een lange wandeling zouden doen naar de grote watervallen en in de gids stond dat de wandeling pittig kan zijn. Ons mam trok zich terug en zou zich voor de camper parkeren met een boek. Geen probleem. Dus Celine en ik op weg naar “Vernal Falls” ook wel de Misttrail genoemd. Nog maar amper op weg en we werden verrast door twee herten die langs de kant van de weg stonden te grazen en blijkbaar niet bang werden van onze aanwezigheid. Langzaam begaven ze zich naar het bos maar haast hadden ze niet. Prachtig om te zien.

Op sommige stukken van de trail was het best zwaar om omhoog te komen en werd een vlakke pad afgewisseld met grote groffe treden soms gepaard met een reling omdat de afgrond erg dichtbij was. Op de achtergrond kon je het geluid van vallend water al horen en merkte je dat het pad langzaam natter werd. Op een gegeven moment zagen we de waterval waarbij het water met veel geweld over de rand spoelde en zeker 75 meter naar beneden viel. De mist die de val van water veroorzaakte maakte je aardig nat. De trail was daardoor erg glad en een verkeerde stap zou grote gevolgen hebben. Maar uiteindelijk bereikte we dan toch de top en konden we de rivier zien die de waterval voorzag van een stroom wild water. Wat ons tijdens de tocht naar boven ook opviel was dat overal de eekhoorntjes je bleven volgen en bleven schooien naar voedsel. Ze stonden nog net niet op je schoenen.

Na de lange reis weer terug (zwaar op de dijen, twee dagen spierpijn! – C.) naar de vallei hadden we honger gekregen en kwamen we weer heel aan bij de camper. Samen een boterham gemaakt en dan naar de shuttle die ons een stuk verder op de route weer zou afzetten waar de trail begon naar de Lower en Upper Yosimite Falls. Twee mooie watervallen die we al hadden gezien toen we het park binnenreden. Deze toch was meer vlak dus kon ons mam die ook lopen en na een half uur stonden we weer in het lawaai dat vallend water maakt. Deze waterval was prachtig om te zien mede omdat deze rond september in zijn geheel verdwijnt omdat het water dan niet meer naar beneden komt. De sneeuw is dan geheel gesmolten en het water is opgedroogd. Na de winter zal de waterval weer in kracht toenemen. Na deze tocht even langs de winkel voor hotdogs op de BBQ want dat zal wel smaken.

Na twee dagen in dit mooie park te zijn geweest hadden we de automatische piloot gezet op “Kings Canyon”. Ook een mooi park met watervallen en een rivier (die van King) in een, jazeker, canyon. Ook staan hier sequoia’s: groot in diameter maar niet heel hoog.
We hadden een camping uitgezocht op 4,700 feet maar om daar te komen hadden we een groot deel van de route in de dikke mist gereden. Je kon maar amper 10 meter voor je auto zien. Daarbij regende het ook nog eens zodat de aankomst bij de camping een natte bedoeling was. Dan maar iets nuttigs doen en naar de Lodge om de was te doen. Omdat we daar dan toch op moesten wachten hebben we gegeten in het cafetaria. Hierna was het snel weer naar de camper want het zag er naar uit dat we het niet droog zouden houden en wat bleek, het heeft de hele nacht geregend.

De volgende ochtend (gisteren) was het wel droog maar alles was nat van de regen en het was klam weer. Toch een korte wandeling gemaakt naar de Roaring River Falls, die inderdaad behoorlijk roaring waren. Daarna zijn we naar de General Grant Tree geweest, een bescheiden boompje met aan de voet een diameter van een slordige 10 meter. Een sequoia dus! Een andere sequoia is lang geleden omgehakt om te laten zien op de Centennial Exhibition. Omdat het nogal slepen is met zo’n geval hebben ze alleen de buitenkant van de onderkant van de stam meegenomen; in stukjes en ter plekke weer in elkaar gezet. De oosterlingen wilden niet geloven dat zo’n boom echt bestond en het werd al snel de ‘California hoax’ genoemd. Een andere omgevallen, uitgeholde boom heeft dienst gedaan als saloon, pension en paardenstal. Handige boompjes dus!

Later zouden we rijden richting Las Vegas dus dan zou het weer toch mooi moeten worden. Eenmaal in de richting daar naartoe bleek het weer op te klaren maar was de afstand dan toch verder dan we hadden gedacht. We hebben toch maar een camping opgezocht in Visalia en vandaag is de bestemming “Barstow” waarna Las Vegas de volgende bestemming is. Gisteren hebben we zowel Barstow als Las Vegas kunnen reserveren met ‘full hookups’ zodat we de komende vier dagen weer onder de pannen zijn. Zeg maar onder de warme zon.
Have a nice one!

P.S. het internet is hier traaaaaag, dus de foto's volgen later!