And the journey goes on

Na ons bezoek aan de tempel met de de andere reisgenoten, was het tijd voor het geplande bezoek aan de schouwburg van Ulan-Ude. We hadden van te voren de kaartjes al gehaald. We hadden gevraagd of het alleen muziek was en niet drama omdat ik bij drama het dan niet kan volgen. Volgens de cassierre was het slechts muziek dus dat was prima.
En prima was niet het juiste woord om dit fantastisch Mongools orkest te omschrijven. Het thema voor deze avond was “ Filmmuziek” en dat speelden ze erg goed. Bekende stukken kwamen voorbij als: “The Good The Bad And The Ugly, Shindler’s List, Pirates of the Caribbean” maar ook ander stukken waren een lust voor het oor en oog. Het orkest was in smoking en op de achtergrond draaide een deel van de film mee van het stuk wat ze dan speelden.

De zaal bood plaats aan zo’n 400 personen en was zo goed als uitverkocht. Op de vloer na was alles wit met stoelen voorzien van pluche zittingen. Zoals veel in Rusland was de vloer van hout en donkerbruin geschilderd. Op diverse plaatsen staken de spijkers uit de vloer of waren ruwweg kromgeslagen. Wel jammer voor het gebouw. Desondanks hadden we prima genoten en was ik blij dat we waren geweest.
Nadat we met de bus weer naar huis waren gegaan troffen we Aljoscha , Lala en Nastia (allemaal acteurs van het theater) in het appartement aan en Aljoscha nodigde ons uit om mee te eten op de traditionele Russische wijze: Borsch, groenten, diverse soorten brood, bessensap en natuurlijk vodka. Zelf had ik nog nooit borsch gegeten . Dit is een soep gemaakt van bieten aan gevuld met vlees en andere groenten. Aljoscha had het recept van huisuit meegekregen en ik vond het heerlijk. Ook de groeten, het brood en natuurlijk......de VODKA. Slechts een paar shotjes want ik had de gevolgen van te veel vodka al in de trein gezien en ik wilde niet dat mij dat overkwam.

De volgende dag was ik, zoals gewoonlijk, weer vroeg wakker maar ben toch blijven liggen. Ik hoorde Aljoscha al weer rommelen in de keuken maar ik kan geen gesprek met hem aanknopen. Zijn engels is maar heel beperkt en mijn russisch is nog minder. Dat vind ik wel jammer van deze vakantie, dat ik de taal niet spreek. Ik bedoel, ik hoef het niet vloeiend te spreken, maar ik versta er zo weinig van dat ik steeds van Celine afhankelijk ben als het gesprek wat langer duurt. Korte zinnen gepaard met handgebaren lukt dan nog wel maar wordt het meer dan kijk ik al hulpbehoevend naar haar. :-(

Vandaag, donderdag 22 mei, gaan we voor een paar dagen naar het Baikal meer dus ben ik zelf maar naar de winkel aan de overkant gegaan voor de noodzakelijk inkopen. De bus naar het meer vertrekt vanaf het station om stipt 16.00 uur. Dat kan ook veel eerder zijn als de bus om 15.10 uur al vol zit dus zijn we er op tijd. Het weer is lekker zonnig en we hebben er zin in. Voor deze gelegenheid hebben we slechts 1 rugzak bij met de hoogstnodige spullen. De andere rugzak is bij het theater achtergebleven. Om 15.00 uur arriveert de bus en we vertrekken ook stipt om 16.00 uur. De bus zit nagenoeg vol en met 26 passagiers begint de reis van ongeveer 3 uur. Een erg hobbelige reis wel te verstaan want de gehele weg zit vol met oneffenheden en kuilen en de bus heeft het zwaar te voorduren. Het kraakt en piept maar er vallen gelukkig geen onderdelen vanaf.

Eenmaal Ulan-Ude uit verandert het landschap weer in de bekende berkenbomen. Om ongeveer 18.55 uur stopt de bus, op ons verzoek, bij de afslag naar de warmwater bron. Hier stappen we uit en lopen het laatste stukje naar het strand van het meer. Het meer dat ik tijdens het laatste stukje van de reis al heb gezien en ik verbaasde me over de uitgestrektheid van dit water. Bij het strand aangekomen bleken er in de afgelopen 3 jaar tafels met banken en een afdak te zijn bebouwd en staat er op elke 50 meter een klein hutje dat dienst doet als toilet. Volgens Celine was dit er de vorige keer dat zij er was nog niet dus ook hier gaat de tijd vooruit blijkbaar. We waren ook nog even gestopt bij de warmwater bron om te vragen tot welk tijdstip we daar kunnen zijn en tot onze verbazing is die 24 uur geopend. Er is dus geen sluitingstijd en dat is wel zo prettig als je daar geen rekening mee hoeft te houden.
We vinden een prima plekje waar in de buurt een toilet staat, een tafel met bankjes en een vlak stukje groen om de tent op te zetten. We staan zo ongeveer 10 meter van de waterkant achter een licht glooiende dijk met uitzicht over het grote water. Aan de overkant kunnen we nog net de heuvelruggen zien met op sommige nog wat restanten sneeuw. Een prachtig gezicht. We maken een plekje voor onze vuurplaats en sprokkelen wat hout. Dat ligt er genoeg. Wat droog gras, wat stukjes hout en het vuur brandt in luttele seconden. In de omgeving vind ik ook het geraamte van een autostoel en eenmaal in de juist vorm gebogen is het een prima rooster om daar ons pannetje op te zetten voor een lekker kopje thee. In de winkel haddden we een blik met gehaktballetje in tomatensaus gekocht en eenmaal op het rooster duurde het niet lang of we zaten aan de thee en brood met gehaktballetjes. Het was simpel maar gezien de omgeving paste het helemaal.

Omdat het nog vroeg in het seizoen is waande we ons alleen aan dit prachtige water maar ook wij kunnen ons vergissen. We zaten net te eten toen er een raar mannetje onze kant uit kwam. Gekleed in visoutfit, mond met zilveren tanden en grote laarzen vroeg hij en een en ander maar ja, ik versta geen Russisch, dus Celine was met hem opgescheept. We vonden het een raar kereltje en noemde hem hierna “ Malle Pietje”. Voor degenen onder ons die al een respectable leeftijd hebben zullen de naam herkennen uit de serie van Swiebertje. Niet naar bedoeld maar hij was gewoon raar. We zien hem later tot aan zijn middel in het water staan met een lamp op zijn hoofd. Blijkbaar is hij zijn netten aan het controleren. Hoe dan ook......we zijn niet alleen.

De komende dagen vermaken we ons prima aan het water waarbij we een spelletje spelen of zitten te lezen. Voor de nodige boodachappen wandelen we naar het dorp, Soechaja, een trip van zeker twee uur. Onderweg zien we koeien en paarden die gewoon los lopen en bij het zien van ons stil staan en met grote ogen ons nakijken. Vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker!

Als we zaterdag wakker worden horen we het getik op ons tentdoek. Verdorie, het regent. We hadden het hout wel afgedekt met plastic (ook gevonden in de omgeving. Je moest eens weten wat mensen allemaal laten liggen) maar onze vuurplaats hadden we niet afgedekt. En omdat we de avond van tevoren naar de warmwater broen waren geweest hingen onze handoeken aan het tafeltje en dus ook kletsnat. Dat wordt een uitdaging. Nu is er wel vuur te maken als het nat is maar het drogen van kleren of handdoeken is een ander probleem. Gelukkig hield het zo rond 11.00 uur op met regenen en konden we uit onze tent komen. De lucht klaarde op en de temperatuur steeg weer. Zo hadden we het ook graag. Handoeken werden weer droog en het vuur was gauw weer opgestookt voor de thee. Het enige nadeel van dit alles was dat Malle Pietje geregeld even langs kwam. We probeerde hem te negeren maar ja, hij wist al dat Celine Russisch sprak. Als we stug Nederlands blijven praten krijgt hij de hint en druipt af.

Ook zaterdagavond gebruiken we de warmwater bron want het is gebleken dat na zo’n bad het heerlijk slapen is en geen moment van kou gehad, dus herhalen we dit weer. Resultaat: heerlijk geslapen. Zondag was de mooiste dag van allemaal als we wakker worden van de warmte. De zon staat in een strak blauwe lucht, de wind is matig en het meer is nagenoeg vlak. De overkant is erg helder te zien en geen Malle Pietje. We nuttigen de laatst restjes voor het ontbijt en ruimen de tent op. We genieten nog een tijd in het zand van de zon waar we beiden toch een rode neus van overhouden.

We staan om 16.00 uur klaar langs de kant van de weg en dezefde hobbelige bus pikt ons op voor de drie uur durende reis terug naar Ulan Ude. Nu is de bus veel voller en de noodstoeltjes in het middenpad moeten worden uitgeklapt om iedereen een zitplaats te bieden. Ook de chauffeur schijnt zich niet erg aan de snelheid te houden want hij stuurt de bus links en rechts om de gaten heen zodat het lijkt alsof je op de kermis bent. Harde weg, zandpad of asfalt, je merkt het niet want overal zitten kuilen en gaten.

Door de snelheid zijn we wel een half uur eerder in Ulan-Ude en Celine vraagt of we nog in de kamer van het theater kunnen. Dat blijkt inderdaad nog te kunnen maar ze hebben iets gedaan met de matrassen. Wat dan? Geen idee. We zien het wel maar eerst gaan we iets eten en we hebben beiden zin in een pilsje naar zo’n wilde rit in de bus. Thuis aangekomen blijkt dat van 1 bed het matras en het kussen weg is. Het bedframe staat er nog wel. Dan maar weer een slaapplaats op de grond gemaakt. We zijn in ieder geval blij dat we hier weer terecht kunnen, anders hadden we naar een hostel op zoek moeten gaan.

Vandaag dus een dag van rust en natuurlijk dit blog. De kaartjes voor de trip naar Arshan zijn al gereserveerd want morgen nemen we definitief afscheid van Ulan-Ude. Vanuit Arshan reizen we dan door naar Irkursk waar we met een couchsurfer hebben afgesproken. Op 1 juni vliegen vanuit daar naar Moskou.

Voor de mensen die al eerder reisverslagen van ons hebben gelezen en de foto’s daarbij nog willen kijken zou ik aanraden de oudere verslagen te openen. Alle bewuste foto’s zijn er nu bijgeplaatst. Veel plezier met het lezen.

Tot de volgende blog!