Laatste loodjes, die eigenlijk niet zo zwaar zijn

Het laatste wat jullie van ons hebben gelezen is dat we aankwamen bij Bryce National Park en dat het daar regende. Maar ik kan jullie vertellen dat het weer hier ook heel snel weer op kan knappen en dat het dan best warm wordt. Dus voor de overige twee dagen dat we hier waren hadden we voornamelijk blauwe luchten en warme temperaturen.

Onze eerste belevenis van het park was toch dat er geen bord “FULL” stond bij het naderen van de campground. Gelukkig hadden we dus een plekje. Ook anders als bij een normale kampeerplaats is dat je jezelf moet registreren dmv een envelop waar je alle gegevens van je verblijf op schrijft en de envelop met inhoud in een kluis deponeert. Een strookje hou e dan vast en klemt die aan je kampeerplaats op een paal met je nummer. Na verloop van tijd komt een ranger dat controleren en schrijft op de achterkant van dat strookje wanneer je weer vertrekt. We waren nog niet klaar met inparkeren in de eerstvolgende beschikbare plaats toen er al een ranger bij ons stond en vroeg of wij hem wilde volgen naar een ander plek.

Kijk, hier in Amerika rijden ze met iets andere auto’s rond als dat we gewend zijn. Wij hadden dan niet zo’n grote camper (22 foot) maar er zijn er die met een complete stadsbus rondrijden met erachter hun eigen auto. Een lengte van ruim 50 foot. De plek die we hadden gekozen moest open blijven voor deze grote monsters en wij kregen een bescheidener plekje toebedeeld. Eentje dicht bij de toiletten want ons mam is nog niet helemaal goed ter been met haar voet jammer genoeg. Een ruime plek met een vuurhaard waarbij we geen buren aan de voorzijde kregen wat ons een mooi uitzicht gaf over de camping.

Na eenmaal weer geïnstalleerd te zijn wilde we nog even over de camping lopen en kijken of er een trail in de buurt was. Dus de juiste schoenen aan, zonnebrand op en genoeg water meenemen want dat staat hier in vele talen op allerlei borden aangegeven. Zeker 4 liter per dag als je gaat lopen. We waren nog maar net aan het lopen toen we een paadje zagen dat leek op een pad naar de trail. Eenmaal boven op de heuvel viel onze mond open van verbazing. Voor ons lag een diepe kloof met mooie spitsvormige rode rotsen die naar de hemel wezen. Later hoorde we dat die rotsen “Hoodoo’s” worden genoemd. Een prachtig uitzicht dat maar een paar honderd meter van onze camper af lag. We hebben toen de “rim” voor een deel afgelopen en kwamen zo in Queens Garden uit onder in de canyon. Prachtig om te zien hoe de rotsen omhoog reiken naar de donkerblauwe hemel waar het pad als een slang omheen kronkelt en soms door de rotsen heen gaat middels een tunnel. Overal waar we kwamen waren kleine eekhoorntjes in onze nabijheid om te kijken of ze niet wat voedsel konden bemachtigen. Er werd zeer uitdrukkelijk gewaarschuwd om de dieren geen eten te geven omdat ze dan minder schuw werden en uiteindelijk afhankelijk konden worden van hetgeen de mensen hun gaven. Dus was het motto: ”laat de wilde dieren wild blijven” (let wildlife be wild). Desondanks kwamen ze bijna op je schouder zitten om wat te pakken te krijgen. Maar dat mag niet ondanks dat ze erg leuk zijn.

Nadat we de garden hadden doorlopen kwamen we bij een stuk dat ze “Wallstreet” noemen en achteraf begreep ik ook waarom. De wanden van de rode rotsen gingen verticaal de lucht in en de kleine kloof ertussen was smal en daardoor ook lekker koel. Een grote hoge dennenboom had zich een plaats voor de ingang ingenomen als een stille wachter die alles overzag. Door de kleine kloof gelopen kwamen we uit op een pad naar boven die als een zigzag lint tegen de rode heuvel was geplakt en eruit zag als Lombart street in San Francisco. Een behoorlijke steile klim, dat wel. Bovenaan dit pad was het een diep gat waar je inkeek en de mensen die zigzaggend het pad op- of afliepen. Maar gelukkig was er bovenaan ook weer een fontein waar je water kon drinken en je flessen kon vullen. Het was er best druk die dag. Via een uitkijk had je zicht op het dal met al zijn mooie rode rotsen met steile punten en vreemde formaten. Al bij al een prachtig schouwspel. Ook kon je de trail zien waar we zojuist hadden gelopen en de kleine mensen die dit nu deden. Om ons mam niet al te lang alleen te laten zitten besloten we de Rim maar weer terug te nemen. We merkte dat het weer begon te betrekken en dat we bijna op het einde wat druppels voelde. Hadden we toch het mooiste moment van de dag gebruikt voor onze tocht. Het had prachtige foto’s opgeleverd, getuige een paar van deze foto’s onderaan deze pagina. Omdat het maar een kort stukje was van onze plaats naar de kloof had ik ons mam gevraagd dit toch met mij te doen omdat ze dan iets van het park te zien kreeg. Ze heeft dat gedaan en was blij dat ze dat toch te zien kreeg. Morgen zullen we de gratis shuttle gebruiken om ook op andere plaatsen in het park te komen en haar dit te laten zien. Voor vandaag was dit weer inspanning genoeg. Later op de middag kwam gelukkig de zon nog even kijken en hebben we de BBQ weer tevoorschijn gepakt en hadden lekker gegeten.

De volgende morgen na het ontbijt hebben we de shuttle gepakt en een paar uitzichten bekeken waar de bus stopte om zodoende wat meer van het park e zien. Zo ook nu weer voldoende water bij ons en we kregen een tip om wat zoute snacks mee te nemen die ervoor zorgde dat je minder snel uitdroogde. Zonnebrandcrème en zonnebril en onze bagage was weer compleet. Af en toe raakte we in gesprek met andere personen die hetzelfde idee hadden en steeds kwam die vraag weer aan de orde: Where are you from? Sommige personen wisten wel waar Nederland lag, andere verwisselde ons met Duitsland, Denemarken of ergens in de buurt van Frankrijk. Ach, je neemt ze het niet kwalijk, toch? Een mooie dag voor een ritje per bus door een prachtig park maar zoals alles tot nu toe, kwam ook hier een einde aan en moesten we ons weer klaarmaken voor de volgende rit naar Capital Reef.

De routine elke ochtend als we weer vertrekken gaan steeds sneller en zijn we keurig op tijd weer on the road. Het probleem met campgrounds in parken is dat je die maar zelden kunt reserveren en dat het motto steeds is; wie het eerst komt….. Dus ook voor Capitol Reef was het afwachten of we een plaatsje konden bemachtigen was het niet dat we besloten om eerst naar een dichtstbijzijnd hospitaal te gaan om de gezwollen voet van ons mam na te laten kijken want die bleef zeer en gevoelig. Mogelijk is er toch iets gebroken of afgebroken. Dat was een omweg van ongeveer 50 mile de verkeerde kant op maar belangrijk genoeg. Daar aangekomen werden we erg vriendelijk behandeld en zat ze binnen de kortste keren op de röntgen afdeling om drie foto’s te laten maken. De vriendelijke assistente vond ons mam een schat en de foto’s waren zo klaar met als resultaat dat er niets gebroken was en ook niets afgebroken. Op de foto’s was niets anders te zien dan de stants die 15 jaar geleden waren gebruikt voor haar hartoperatie. Gelukkig dat er niets was gebroken maar hoe nu verder? Het beste was dat ze een brace zou dragen om haar enkel te steunen en te zorgen dat ze minder pijn had. Daardoor zou het kunnen dat de pijn geleidelijk minder werd. Nadat de rekening was betaald konden we onze vakantie weer vervolgen met een opluchting dat niets was gebroken. Volgens de dokter zou het een oprekking dan wel kneuzing van haar enkelbanden kunnen zijn. Met een dikke linker enkelbrace gingen we weer op weg naar een Family-Dollar voor grotere slippers met een klittenband omdat ze anders er niet op kon lopen.

Zoals verwacht waren we daardoor te laat bij Capitol Reef en was de campground FULL wat middels een wegversperring werd aangegeven. Ik ben er nog wel opgereden maar alle plaatsen waren bezet. We zijn toen terug gereden naar de Visitors center en daar kregen we het advies om een nacht in the wild te kamperen bij mile-marker 73. Daar zou een stukje grond zijn wat meer door campers werd gebruikt als ze niet op de camping kunnen. Morgenvroeg zou er dan weer voldoende ruimte zijn als mensen weer vertrekken. Daar aangekomen bleek dat ook andere dezelfde problemen hadden en stonden we niet alleen. Er was zelfs een vuurhaard gemaakt. Het weer was prima en we raakte in gesprek met een ouder stel die net drie jaar getrouwd waren en hun vrije tijd doorbrachten met het reizen door de verschillende staten van Amerika. BBQ weer tevoorschijn en niets kon een gezellige avond in de weg staan. Het werd een mooie donkere hemel waar vele sterren stonden en we probeerde daar een foto van te maken maar slaagde daar nog niet in. Toch maar weer even in het boek kijken?

De volgende morgen vroeg wakker en met de zon al aan de strakblauwe lucht weer terug naar de camping waar nu voldoende plekken waren voor het uitkiezen. Vele waren al weer vertrokken naar andere mooie locaties denk ik. De site was en strak geasfalteerde plaats met een tuintafel en banken en een vuurplaats. Verder waren de toiletten dichtbij en het mooie van deze camping was dat tussen de verschillende plaatsen het gras er strak bijstond dus was het nu tijd voor het opzetten van ons tentje. Niet ver weg kabbelde een rivier voorbij en ons uitzicht bestond uit diverse grote heuvels van donker rood naar lichtgrijze steen. Ach, je kunt het slechter treffen. Het was een mooie campground en ook de oudjes van gisteren waren aangekomen en hadden een plek ingenomen. Het was warm tot heet dus de luifel aan de camper deed goed dienst.
Vanaf de camping liep een trail de heuvels in dus hebben we die gelopen. De trail bracht ons vanachter de heuvels omhoog zodat we een goed zicht hadden op de vallei en het groene hart in het midden war de camping ook lag. De rotsen bestonden uit kleine, bijna horizontale, donker rode lagen steen waartussen zwarte blokken verspreidt lagen. Verder was het erg warm met heel veel kleine vliegjes die overal op je zaten en erg irritant waren. Maar dat kon het prachtige uitzicht niet bederven van de hoge rode heuvels met ertussen de groene oase. Na deze hete tocht was het wel zo lekker om even in de rivier te liggen voor de nodige afkoeling met een blikje bier. Life can be so sweet. De avond werd weer overladen met een heldere hemel vol sterren en een volle maan. Omdat de camping zo mooi was besloten we om er een dag langer te blijven omdat ons mam het groene gras ertussen zo mooi vond. Het tentje stond ook prima achter de camper. We werden ook door onze achterbuurman uitgenodigd om samen met zijn dochter en buurmeisje marshmallows te roosteren. Dat was erg leuk.

De volgende dag hebben we een andere route gelopen welke ons door een kloof bracht en door een droge rivierbedding naar de andere kant van de heuvels waar we een uitkijk hadden over de weg en andere groene stukken tussen de heuvels. Die ochtend waren we even naar een van de beroemde huizen uit deze streek gegaan voor heerlijk appelgebak en koffie. De appels waren destijds door de pioniers hierheen gebracht en ze hadden mooie boomgaarden opgezet. We hebben de middag nog in de rivier gezeten en die avond hadden we de oudjes van eergisteren uitgenodigd om een drankje te doen bij ons vuur omdat hij, Kurt, onze stoel had gemaakt die kapot was gegaan bij een klinknagel.
Morgen was het weer opbreken geblazen want de volgende parken staan op het programma: Canyon Lands en Arches.

There’s a lot more to see